Chrzty są udzielane w każdą niedzielę, podczas Mszy św. o godz. 10:00, 12:00.

Konferencja chrzcielna wraz ze spisaniem aktu jest w piątek poprzedzający wybraną niedzielę na chrzest po wieczornej Mszy św. w kancelarii parafialnej.

RODZICE (OPIEKUNOWIE) DZIECKA

• Jeśli rodzice dziecka mieszkają poza terenem naszej parafii, to, z parafii zamieszkania, muszą dostarczyć „zgodę na chrzest dziecka poza parafią zamieszkania”.
• Potrzebne będą: Odpis Aktu Urodzenia dziecka z USC oraz dane Rodziców Chrzestnych: (imiona i nazwiska, daty urodzenia, adresy zamieszkania).
• Uczestniczą w konferencji chrzcielnej.
• Przystępują do Sakramentu Pokuty i Pojednania, by w dniu chrztu móc przystąpić do Komunii Św.

RODZICE CHRZESTNI DZIECKA

• Z parafii, na terenie której mieszkają, dostarczają zaświadczenia, że mogą być rodzicami chrzestnymi.
• Uczestniczą w konferencji chrzcielnej (w swojej parafii lub jeśli są z parafii tutejszej to przychodzą razem z rodzicami dziecka w piątek przed chrztem).
• Przystępują do Sakramentu Pokuty i Pojednania, by w dniu chrztu móc przystąpić do Komunii Św.
• Wymogi prawne odnośnie chrzestnych:
  • ukończone 16 lat,
  • przyjęcie sakramentu Eucharystii i Bierzmowania,
  • prowadzenie życia zgodnego z wiarą (tzn. m.in. nie żyje w związku
    niesakramentalnym, konkubinacie lub tylko w związku cywilnym).
• Prawo kościelne wymaga jednego chrzestnego, zaś tradycja zaleca wybrać chrzestnego ojca i matkę.

ŚWIADEK CHRZTU

Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej,
może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.

Znaczenie

 Chrzest początkiem

U wszystkich ochrzczonych, dzieci i dorosłych, po chrzcie wiara powinna wzrastać. (…) Przygotowanie do chrztu stawia człowieka jedynie na progu nowego życia. Chrzest jest źródłem nowego życia w Chrystusie; z niego wypływa całe życie chrześcijańskie.. (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1254)

Rola rodziców nie kończy się wraz z udzieleniem dziecku chrztu. Wraz z nim biorą oni na siebie obowiązek wychowania go w wierze. Chrzest jest początkiem drogi, a celem jest pełne życie w Chrystusie. Nie można więc dziecka nauczyć stawiania tylko pierwszych kroków i zostawić je samo, lecz należy je prowadzić ku dojrzałej samodzielności.

Chrzest jest fundamentem. Nie byłoby sensu kłaść fundament, a potem zaprzestać budowy, bo wtedy fundament szybko zniknie porośnięty trawą i dzikimi krzewami.

Chrzest jest bramą Kościoła, a celem jest Jego wnętrze, ołtarz. Nie można zatrzymać się w bramie. Rodzice mają prowadzić dziecko tak, by weszło w głąb Kościoła.

Chrzest jest ziarnem wiary zasianym w glebę serca ludzkiego. Celem jest wzrost tego ziarna, aż do pełnego rozkwitu i wydania wspaniałych owoców.

W tej trudnej pracy i trosce rodziców o rozwój życia Bożego w dziecku mają pomagać tzw. rodzice chrzestni. W przypadku rodziców niewierzących albo tragedii ich śmierci rodzice chrzestni przejmują całość troski o religijne wychowanie dziecka. Gdy nie ma gwarancji, by ktokolwiek stał na straży wzrostu laski Chrztu św., Kościół nie udziela tego sakramentu, aż do czasu możliwości podjęcia samodzielnej decyzji w tej sprawie przez dziecko.

Chrzest jest konieczny do zbawienia, co znaczy, że zawinione jego pominięcie pociąga za sobą utratę zbawienia. Czytamy w Ewangelii św. Jana: Jeśli się kto nie odrodzi z wody i Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3,4). Chrzest może przyjąć każdy człowiek nieochrzczony w stanie życia ziemskiego(nie jest on udzielany martwym). U dorosłych wymagana jest dodatkowo właściwa intencja. Szafarzem, udzielającym chrzest, może być każdy człowiek, który spełnia dwa warunki: wzbudza w sobie intencję dokonania tego, co Kościół czyni w tym obrzędzie oraz dokona odpowiednich czynności: polewając głowę (zanurzając lub kropiąc) wodą, wypowie słowa: Ja Gębie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

W sytuacjach wyjątkowych laski Chrztu św. można dostąpić na drodze pragnienia go (chrzest pragnienia) lub przez śmierć męczeńską poniesioną za wiarę (chrzest krwi). Chrzest pragnienia jest stanem dyspozycji człowieka, który chciałby spełnić wszystko, co jest konieczne do zbawienia, gdyby tylko te warunki poznał. Uzasadniają to słowa Jezusa skierowane do grzesznicy: „Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała” (Łk 7, 47) oraz do Dobrego łotra (św. Dyzma): „Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23, 43). Przy chrzcie krwi muszą być spełnione trzy warunki: jest to udręczenie z natury śmiertelne (nie np. zranienie, które w wyniku długiej choroby doprowadza do śmierci); za wiarę, tj. za osobę Chrystusa, religię, w obronie cnoty chrześcijańskiej; cierpliwie znoszone (nie np. z bronią w ręku, w walce). Uzasadniają go słowa Jezusa: „Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed Moim Ojcem, który jest w niebie” (Mt 10,32). Nazwa „chrzest” odnosi się do głównego obrzędu, przez który jest on wypełniany.

Chrzcić (gr. baptizein) oznacza bowiem ‚zanurzyć, pogrążyć’. „Zanurzenie” w wodzie jest znakiem pogrzebania katechumena w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim jako „nowe stworzenie” (2 Kor 5,17; Ga 6,15).

Św. Grzegorz z Nazjanzu (330-390 r.), biskup Konstantynopola, w „Mowach” przypomina różne nazwy chrztu: „Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą nieznisz-czalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze.

»Darem« ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; »łaską« – ponieważ jest dawany, nawet tym, którzy zawinili; »chrztem« – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; »namaszczeniem« – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszcza); »oświeceniem« – ponieważ jest jaśniejącym światłem; »szatą« – ponieważ zakrywa nasz wstyd; »obmyciem« – ponieważ oczyszcza; »pieczęcią« – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga.”

 Ewangelia wyraźnie mówi, że chrzest jest koniecznością na drodze do zbawienia /Mk 16,16/. Jezus bezpośrednio nakazał apostołom i ich następcom „chrzcić wszystkie narody” /Mt 28,19/. W normalnej sytuacji tego sakramentu udziela prezbiter /czytaj: ksiądz/, rzadziej czyni to biskup lub diakon. Jednakże w sytuacjach nadzwyczajnych, np. zagrożenia życia, chrzcić może każda osoba mająca właściwą intencję. Używa wtedy zwykłej wody i znanej formuły chrzcielnej. Wymagana intencja oznacza świadomy akt woli, należy „chcieć zrobić to, co czyni Kościół, gdy chrzci.” Praktyka ta opiera się na powszechnej woli zbawczej Boga /1 Tm 2,4/. Co ważne, „Bóg związał zbawienie z sakramentem chrztu, ale sam nie jest związany swoimi sakramentami.” /KKK 1257/.

Najważniejszymi skutkami chrztu są uwolnienie z grzechów i narodzenie „z Ducha Świętego” /J 3,5/.

Chrzest niweluje grzech pierworodny, a w przypadku dorosłych także wszystkie grzechy osobiste i kary za uczynione zło. Pozostają jednak konsekwencje grzechu pierworodnego: konieczność śmierci, podatność na choroby, cierpienia, ułomności charakteru oraz skłonność do zła.

Chrzest daje łaskę uświęcającą, która uzdalnia do wiary w Boga; do związania z Nim nadziei i miłowania Go. Umożliwia życie i działanie wzmocnione siedmioma darami Ducha. Daje też możliwość wzrastania w dobru ku świętości.

Poza tym chrzest włącza w organizm Kościoła, który jest jedynym Ludem Bożym Nowego Przymierza. Ten sakramentalny węzeł jedności z Bogiem stanowi fundament wspólnoty między wszystkimi chrześcijanami różnych wyznań.

Chrzest wszczepia w Chrystusa i rozpoczyna proces duchowego upodabniania do Pana. Sakrament ten zostawia „niezatarte duchowe znamię” nazywane też „charakterem sakramentalnym.”/Ef 4,30/ Oznacza on ontyczną przynależność do Jezusa. Ten znak wywyższa człowieka do uczestnictwa w chrześcijańskim kulcie religijnym. Pieczęci chrzcielnej nie usuwa żaden grzech. Jednakże z powodu trwania w’złu chrzest może nie przynosić owoców zbawienia.

Katechizm przypomina, że ochrzczony „nie należy już do samego siebie”/1 Kor 6,19/, ale do „Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał”/2Kor 5,15/. Chrzest zobowiązuje do odpowiedzialności za stan wiary, m.in. do publicznego jej wyznawania oraz odpowiedniego udziału w misyjnej działalności Kościoła. Natomiast wśród praw można wymienić m.in. korzystanie z sakramentów i innych środków duchowego rozwoju.

Pismo Święte uczy, że człowiek, który pozostanie wierny wierze otrzymanej na chrzcie, może z uzasadnioną nadzieją oczekiwać na wieczną nagrodę szczęścia w bliskości Boga /2Tm 4,7-8; Ap 2,10/.

PRZYGOTOWANIE

Katechizm Kościoła Katolickiego 1213

Chrzest święty jest fundamentem życia chrześcijańskiego
i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów.
Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży,
stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół święty
i stajemy się uczestnikami jego posłania