Urodził się 7 marca 1932 roku w Mosarzu na Wileńszczyźnie. W rodzinie Demidowiczów pielęgnowano tradycje polskie i patriotyczne, było to środowisko głęboko religijne, przywiązane do Kościoła. Bliźniacza siostra księdza -Weronika wspomina, że gdy zapadł ciężko na zdrowiu wówczas matka położyła go w beciku w kościele na ołtarzu św. Justyna męczennika i ofiarowała Bogu. W późniejszych latach rozłąka z ojcem i pobyt na Syberii odbiły się niekorzystnie na zdrowiu i psychice Stanisława. Rozpoczętą w 1939 r. w Mosarzu naukę w szkole powszechnej mógł kontynuować dopiero od 1945 r. w Morągu, tu też ukończył w 1952 r. liceum i wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie.

   Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 20 kwietnia 1958 r. w katedrze lubelskiej z rąk biskupa Piotra Kałwy. Był wikariuszem w parafiach: Kurów (1958-1963), Opole Lubelskie (1963-1968), Boby w 1968, w parafii św. Pawła w Lublinie (1968-1974). W lipcu 1974 r. mianowany proboszczem parafii w Majdanie Starym k/Biłgoraja, gdzie duszpasterzował do grudnia 1980 r. Za sukces swej pracy przyjmował odrestaurowanie świątyni i kaplicy cmentarnej w Majdanie oraz ustrzeżenie parafian przed zakusami utworzenia ośrodka działalności kościoła polskokatolickiego.

 Urodzony 16 marca 1929 r. w Ostrówku (odległym od Brzeźnicy około 15 km). Po święceniach kapłańskich przyjętych 20 lutego 1955 r. i po prymicjach w Ostrówku został skierowany do parafii Tarnogród. W 1958 r. został przeniesiony jako wikariusz do parafii w Łopienniku, gdzie poza pracą katechetyczną w szkole włączył się do pomocy przy pracach remontowych dachu neogotyckiego kościoła oraz przy ogrodzeniu cmentarza. W 1962 r. został przeniesiony do parafii w Kraśniku a w 1965 r. – mianowany wikariuszem w Lubartowie. W przeddzień 15-lecia swojego kapłaństwa w nieco żartobliwym liściem postanowił „przypomnieć się i pokornie prosić o uwzględnienie kandydatury na probostwo. Zaznaczam, że do kapłaństwa nie szedłem z pobudek materialno-ambicjonalnych i probostwa nie uważam za karierę, lecz za rodzaj pracy, w której mogę realizować wiele własnych koncepcji duszpastersko-administracyjnych. Skoro jednak jest inna wola Boża mogę pozostać wikariuszem do emerytury lub do śmierci”. Przychylając się do tej żartobliwej prośby w dniu 27 lutego 1970 r. biskup lubelski mianował ks. Brzyskiego administratorem z prawami i obowiązkami proboszcza parafii w Księżomierzy w dekanacie kraśnickim. Pragnieniem nowego proboszcza stało się rozszerzenie lokalnego kultu skoncentrowanego wokół obrazu Matki Bożej Księżomierskiej. Działania duszpasterskie rozpoczął od remontu drewnianego kościoła, remontu plebanii, budynków parafialnych i całej posesji kościelnej oraz artystycznego ukwiecenia otoczenia kościoła.

Urodzony 1 stycznia 1950 r. w Korczowie  k/Sokala. W 1967 wstąpił do Seminarium Duchownego Diecezji Lubelskiej. Studia magisterskie ukończył w 1973 r. ale pasja studiowania Pisma Świętego towarzyszyła mu przez całe życie. Po święceniach kapłańskich przyjętych w 1973 r. skierowany został do pracy jako wikariusz w parafii kolegiackiej w Zamościu. W 1976 r. podjął studia doktoranckie z teologii moralnej na KUL. Łączył studia z posługą duszpasterską: przez wiele lat jeździł w czasie wakacji do Niemiec, gdzie zastępował  proboszcza w parafii Fuchtrof i zaskarbił sobie przyjaźń wielu parafian, okresowo zastępował tez proboszczów w Jarczowie, Brzeźnicy Bychawskiej i Łuszczowie. Organizował i uczestniczył w konferencjach międzynarodowych m.im w Hanowerze, Toronto i Pradze. Wykładał teologię moralną na Seminarium Duchownym w Lublinie, dyrektor biblioteki Seminaryjnej. Od 2000 r. zatrudniony w stopniu profesora zwyczajnego jako kierownik Katedry Teologii Moralnej KUL. W dorobku naukowym profesora jest 40 książek oraz prawie 300 atrykułów, był promotorem 25 prac doktorskich i ponad 200 magisterskich. Był cenionym kaznodzieją, związany przez lata z Duszpasterstwem Rodzin Diecezji Lubelskiej, a prezentowane felietony w Radiu Maryja i Telewizji Trwam miały grono stąłych słuchaczy. Zmarł po ciężkiej chorobie 17 października 2006 r.

   Urodzony w dniu 11 czerwca 1909 r. we wsi Kucewicze, pow. oszmiański i został ochrzczony w prawosławnej cerkwi w Krewie. W barwnym życiu ks. Dymitra splotły się wątki: narodowościowe (pochodzenie polskie i białoruskie), religijne (prawosławie i katolicyzm), liturgiczne (obrządek łaciński i bizantyjsko-słowiański) i duszpasterski (był wyrazicielem obrządków wschodnich a przez wiele lat proboszczem parafii rzymskokatolickich). W 1929 r. ukończył prawosławne seminarium duchowne w Wilnie. Jako alumn Instytutu Misyjnego w Lublinie rozpoczął studia katolickiej filozofii i teologii i tu w Lublinie przyjął katolicyzm w dniu 17 stycznia 1930 r. Ukończył Papieskie Seminarium Wschodnie w Dubnie, gdzie otrzymał święcenia diakonatu w dniu 10 stycznia 1934 r. a na Wielkanoc – święcenia kapłańskie. Pisze wówczas do biskupa Fulmana, który opłacał należność za pobyt Dymitra w Seminarium w Dubnie: „Obecnie zbliża się chwila największa i najwspanialsza w moim życiu, w której spodobało się Panu memu uczynić mnie niegodnego sługą i szafarzem łask i darów Bożych, stróżem ołtarza świętego. Spełniła się chwila, o której od szeregu lat marzyłem… Kapłan katolicki, ja – czyżem mógł jeszcze przed kilku laty o czemś podobnem pomyśleć, ja który się urodził i był wychowany w atmosferze buntu i nieprzychylności właśnie ku temu kapłanowi katolickiemu. I oto nim teraz jestem!”. W latach 1934-1937 za zgodą biskupa uczęszczał na studia na Wydziale Teologicznym KUL, uzyskując stopień licencjata Teologii św. a jednocześnie przygotowując rozprawę doktorską nt „O prymacie Papieża według ksiąg liturgicznych wschodnich” (ta rozprawa naukowa w czasie wojny zaginęła).

   Urodzony dnia 24 czerwca 1906 r. w Chrzanowie k/Janowa Lubelskiego. Po ukończeniu szkoły w Goraju wstąpił do zakonu oo. Pasjonistów w Przasnyszu, skąd wysłany został na studia filozoficzno-teologiczne do Rzymu, które ukończył i przyjął święcenia kapłańskie w 1936 r. Mszę św. Prymicyjną odprawił w kościele Andrzeja Boboli na Kwirynale, przy grobie św. Stanisława Kostki. Po powrocie do kraju przebywał do wybuchu wojny w domu zakonnym w Przasnyszu. W czasie wojny klasztor został zajęty przez okupanta a ks. Taradyś przebywał w rodzinnym Chrzanowie, obsługując także duszpastersko parafię Otrocz, gdzie podczas pacyfikacji zamordowano ks. Adama Padzińskiego. Po zakończeniu wojny został inkardynowany do diecezji Lubelskiej i mianowany wikariuszem w Łęcznej. Następnie mianowany proboszczem w parafiach: Rogóźno, Brzeźnica Bychawska (od września 1960 r. do września 1962 r.) i Boża Wola, gdzie pełnił posługę duszpasterską ponad 20 lat. Zmarł w dniu 4 maja 1998 r. w Bożej Woli.

Urodzony 31 marca 1900 r. we wsi Stępków, par. Parczew, syn Antoniego i Eugenii ze Strychalskich , wyświęcony w dniu 18 marca 1922 r. Kapłan diecezji siedleckiej. Proboszcz parafii: Radcze w latach 1926-28 oraz 15 września 1947 do 1 października 1948 r.; następnie zaś parafii Brzeźnica Bychawska – do 5 września 1960 r. Organizator życia parafialnego w trudnych czasach. Biskup Z. Goliński w czasie wizytacji parafii napisał o kapłanie – Kapłan diecezji Podlaskiej. Usposobienie rozważne, postawa życiowa i kapłańska solidna. Mieszka w plebanii – dość dobrze utrzymanej wogóle a bardzo czystej. Utrzymanie skromne z parafii i dzierżawy pola. Inicjator ufundowania dzwonu poświęconego pamięci ks. Jana Szczepańskiego w 1953 r. oraz zorganizowania Misji św. parafialnych w 1950 i w 1960 r. Zmarł w Siedlcach w dniu 11 marca 1985 r.

   Urodzony 15 czerwca 1890 roku w Ostrówku k. Milejowa, jako syn Ludwika Szczepańskiego i Wiktorii z domu Doroba. Rodzice prowadzili w Ostrówku duże, liczące ponad 20 ha gospodarstwo rolno-hodowlane. Wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie i w czerwcu 1922 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po święceniach był prefektem szkół średnich w Chełmie, gdzie dał się poznać jako gorliwy i dobry nauczyciel. W latach Był proboszczem parafii Kamień k. Chełma (1927-1934), rezydentem w Chełmie (1934-37), by następnie zastąpić chorego proboszcza w Olbięcinie. Od 21 lutego 1937 r. objął probostwo w Chmielu, gdzie spędził okres II wojny światowej. Niósł schronienie i pomoc osobom poszukiwanym, współpracował z miejscową partyzantką. Ze względu na stan zdrowia poprosił Kurię Biskupią o zwolnienie z funkcji proboszcza i urlop zdrowotny.1 

   W kwietniu 1946 roku został mianowany wikariuszem parafii Niemce, zastępując aresztowanego proboszcza. W maju 1947 r. skierowany został do Brzeźnicy Bychawskiej. Uprowadzony nocą z 22/23 sierpnia 1948 r. W homilii uroczystej sumy odpustowej odprawianej w dniu 3 sierpnia 2008 r. w 60 rocznicę śmierci księdza Jana ks. prof. Walerian Słomka skierował do wiernych słowa o kapłanie: Powierzonych swej pieczy wiernych otaczał miłością i oddaniem, lękał się by przywleczony z Rosji komunizm nie poczynił spustoszenia w polskich duszach. Wierny Chrystusowi do końca w swych wystąpieniach jawnie mówił o zamachu na wiarę katolicką, na polską rodzinę. Został więc uprowadzony, poddany wyrafinowanym torturom i wrzucony do rzeki. Jednak nawet to nie odłączyło męczennika kapłana od miłości Boga. Pozostał w sercach i pamięci rodziny, kapłanów oraz wiernych jako symbol zwycięstwa cywilizacji miłości nad śmiercią.

Urodzony w 1889 r. Proboszcz parafii w latach 1933-47. Przeżył z parafianami trudne czasy okupacji hitlerowskiej. W 1947 r. przeniesiony został decyzją biskupa do parafii Podgórze. Ostatnie lata spędził jako emeryt w Janowie Lubelskim. Zmarł w dniu 4 października 1970 r. W parafii Brzeźnickiej odbywały się wówczas Misje i parafianie „ofiarowali za spokój duszy byłego proboszcza tysiąc przyjętych komunii św. Dokonali tego w ciągu tygodnia po Misjach na nabożeństwach różańcowych”.

Urodził się dn. 27.8.1879 r. w Pszczółkach Górnych, (pow. Ciechanów, płockie). Rodzicami jego byli Ignacy i Katarzyna z Łajzerowiczów, którzy przenieśli się później do Frampola, gdzie wychował się ich syn, dziś ś. p. ks. Ignacy. Studia gimnazjalne odbył w Zamościu, poczym wstąpił do seminarium duchownego w Lublinie. Kapłaństwo otrzymał 23 lipca 1911 r. Pracował w kilkunastu parafiach, przez lat 9 jako wikariusz, później jako proboszcz. Wikarym był w następujących parafiach: Gołąb (12.X.1911— 17.X.1912 i powtórnie 15.XII.1913— 23.XII.1914), Mokrelipie (17.X.1912— 15.XII.1913); Turobin (23.XII.1914— 16.XII.1915); Rudno (16.XII.1915— 1.V.1917); Fajsławice (1.V-1917— 16.IX.1918); Modliborzyce (30.X.1918— 15.X.1919); Goraj (15.X.1919— 9.VII.1920). Proboszczem był w Boiskach (9.VI1.1920—27.IV.1926); w Brzeźnicy Bychawskiej (27.IV.1926—3.XI.1933) w i Piotrawinie — aż do śmierci. Zmarł 7 marca 1939 r. w szpitalu s.s. Szarytek w Lublinie. Karty twardego życia kapłańskiego zostały na wieki zamknięte, a „opera illorum sequuntur illos.”

Źródło: Wiadomosci Diecezjalne Lubelskie (Rok XXI, Kwiecień 1939r. Nr.4 str.166)

http://dlibra.kul.pl/Content/39049/42423_V-342_Wiadomosci-Diecezjal.pdf

Urodził się w Skoryszenie, ziemi Radomskiej dnia 8 października 1857 roku. Do Gimnazjum uczęszczał w Radomiu. W roku 1875 wstępuje do Seminarjum Duchownego w Lublinie. W roku 1880 w Warszawie z rąk Ks. Arcbpa Wincentego Popiela otrzymuje święcenia kapłańskie. W długiem swojem życiu ziemskiem przeszedł liczne placówki duszpasterskie. Wikarjuszem w Górecko był od roku 1880—1882, w Chełmie od 17 stycznia 1882 do 18 sierpnia tegoż roku. Następnie przechodzi na administratora parafji Czułczyce, skąd w roku 1884 udaje się na wikarjat do Grabowca, by po dwuch latach zająć takie stanowisko w Krzczonowie. Pobyt jednak w Krzczonowie wynosił zaledwie jeden miesiąc. W roku 1894 władza powierza mu parafję Wisznice, skąd jeszcze w tym roku idzie na wikarjat do Kocka, a potem do Łaskarzewa. Po wyjściu z Łaskarzewa w roku 1899 otrzymuje probostwo w Brzezinach powiatu Garwolińskiego, gdzie pracuje do roku 1912. Od tego czasu zajmuje stanowisko proboszcza w Bobrownikach. W roku 1919 przechodzi do parafji Brzeźnica Bychawska, a stąd w roku 1926 otrzymuje przeniesienie do Boisk. W parafji Boiska życie jego kapłańskie upłynęło w cierniach i radościach. Do cierni zaliczyć należy powstanie kościoła hodurowskiego we wsi Grabówka. Do radości to to wzmaganie się życia duchownego w owieczkach wiernych i jubileusz jego 50-ciolecia Kapłaństwa, o którem J. E Ks. Bp. Marjan Fulman w liście życzeniowym tak pisał: „W dniu 12 czerwca 1930 roku obchodzi Czcigodny Ksiądz Proboszcz swoją rocznicę jubileuszową kapłańską 50-lecia służbya postolskiej w Kościele świętym i Ojczyźnie. W edług sił wywiązywał się pożytecznie ze swych obowiązków duszpasterskich, a Pan Bóg dał mu łaskę, iż przeżył pół wieku w swem Szczytnem powołaniu". Pochowany dnia 19 października w Kazimierzu. Za spełnianie obowiązków duszpasterskich przez 51 rok kapłaństwa—módlmy się za spokój duszy ś. p. Franciszka Sejdzińskiego.

Źródło: Wiadomosci Diecezjalne Lubelskie (Rok XIII, Grudzień 1931r. Nr.10 str. 346)

http://http://dlibra.kul.pl/Content/38620/42293_V-342_Wiadomosci-Diecezjal.pdf

Menu Główne